Początek walki z fobią społeczną

...a więc jestem chory... dobrze wiedzieć. Trzeba coś z tym zrobić - pomyślałem sobie. Pani psychiatra poradziła mi terapię poznawczo-behawioralną i dwa miejsca, w których mogę się jej podjąć.

Pierwsza opcja: darmowa terapia w ramach NFZ, trwająca 3 miesiące, spotkania od poniedziałku do piątku (w godzinach porannych).

Druga opcja: terapia prywatna. Spotkania średnio raz w tygodniu. Czas trwania nie jest ściśle określony, ponieważ może trwać od 5 do 20 spotkań.

No i zaczęło się rozmyślanie. Która terapia będzie lepsza? Pomyślałem sobie, że takie codzienne spotkania to super sprawa, ponieważ codziennie będę zmotywowany do działania. Z drugiej strony jak to pogodzić z pracą? Póki co pracy nie miałem, więc postanowiłem, wybrać się na wizytę diagnostyczną w ramach NFZ, bo tylko stamtąd mogli skierować mnie na 3 miesięczną terapię. Wykonałem trudny telefon w celu zapisania i okazało się, że czas oczekiwania na wizytę z psychiatrą to miesiąc... No dobra wiadomo.. NFZ... ok. pomyślałem sobie, że w międzyczasie postaram się znaleźć jakąkolwiek pracę, bo dzięki temu będzie łatwiej podjąć mi decyzję dotyczącą terapii.
Teraz, z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że to była strata czasu. Nie mogę się wypowiedzieć co do samej terapii, natomiast wizyta u psychiatry to była jedna wielka porażka. Miałem już porównanie z pierwszą psychiatrą, u której byłem prywatnie (czas oczekiwania na wizytę kilka godzin!). U obu dostałem ten sam kwestionariusz, który wykazał u mnie fobię społeczną oraz jej wielkość. Diagnoza się potwierdziła. Co mi powiedział psychiatra z NFZ? Zaproponował mi kolejne spotkanie (w szybszym terminie), na którym miałem podjąć się badań. Badania te miały służyć mu w prywatnych celach, ale w zamian za to obiecał mi pomóc. Zgłosiłem się więc na kolejną wizytę, na której przez godzinę wypełniałem testy na komputerze oraz kolejne kwestionariusze. W zamian za to dowiedziałem się, że niedługo rusza terapia ale niestety ja już się na nią nie załapię... Mam szansę natomiast załapać się na terapię zaczynającą się w lutym. Zdenerwowałem się strasznie. Człowiek robi sobie nadzieję i myśli że ktoś mu szybko pomoże wrócić do normalnego funkcjonowania, a tu dupa.


Pilnie potrzebowałem pracy, ale nie mogłem sobie poradzić z lękami. Dalej nie mogłem się przełamać, aby zadzwonić albo pójść i osobiście zostawić CV. Ciągle chodziło mi po głowie, żeby może spróbować jakiejś pracy przez internet. Jednak to nie rozwiązanie. W ten sposób nie pozbędę się fobii społecznej - pomyślałem. Leki, które brałem okazały się całkiem pomocne. Początkowo ciągle spałem i miałem bóle głowy. Skutki uboczne jednak szybko minęły i z dnia na dzień było coraz lepiej. Obecnie nie mam już elementów depresyjnych i nie zamartwiam się tak jak wcześniej. Lęki jednak nie minęły. Owszem zacząłem szukać pracy przez internet oraz złożyłem CV w galeriach handlowych, ale dalej boję się zadzwonić. Najbardziej boję się chyba rozmowy kwalifikacyjnej oraz tego, że nie poradzę sobie w nowej pracy. Dlatego też postanowiłem jak najszybciej pozbyć się fobii społecznej.
Czytając forum widziałem, że ludzie starają się samemu pokonać chorobę. Korzystają z różnych źródeł, takich jak książki czy tłumaczenia różnych terapii. Ja wiedziałem, że mimo chęci pozbycia się lęków nie dam rady samemu poradzić sobie z fobią społeczną. Miałem również okazję zaobserwować problem alkoholizmu i pracę terapeutów. Widziałem jak w profesjonalny sposób, z zaangażowaniem pomagali ludziom uzależnionym. Pomyślałem więc, że prywatna terapia, o której wspominał psychiatra będzie dla mnie dobrym rozwiązaniem.

P.S. Kwestionariusz, o którym wcześniej pisałem i który właśnie będę wypełniał po raz 3 to skala lęku społecznego Liebowitz'a. Jeśli postanowicie zgłosić się do terapeuty czy psychiatry to na pewno dostaniecie taki sam :) Jeżeli jesteście ciekawi wielkości swojego lęku, możecie zrobić sobie test online tutaj. Lekarz oczywiście wytłumaczy wyniki testu bardziej szczegółowo niż to jest w opisie, ale moim zdaniem warto go zrobić :)